Πιστεύω πως η σημερινή κοινωνία, μέσα στο γενικότερο ατομοκεντρισμό που μας διακατέχει, δίνει δυσανάλογη έμφαση στην ατομική θεραπεία, αγνοώντας την συλλογική, προγονική, και οικολογική διάσταση.
1) Τη συλλογική ίαση:
H πνευματική και συναισθηματική δυσφορία που νιώθουμε να μας κατακλύζει είναι στην πραγματικότητα μέρος ενός καλειδοσκοπίου στο οποίο ανήκουν οι διεργασίες όλων μας. Ό,τι συμβαίνει μέσα μου, συμβαίνει και μέσα σου. Όταν βρίσκω ένα βάλσαμο, βρίσκεις και εσύ. Όταν νοσώ εγώ, νοσείς και εσύ. Η διεργασία σου στην πραγματικότητα είναι μέρος της ίδιας, ευρύτερης διεργασίας. Τόσο το άγχος, το αίσθημα κενού, η αποξένωση, η απόγνωση, η απουσία ευλάβειας στις ζωές μας, η αποσύνδεση μας από τη Φύση, όσο και η ηρεμία, η σύνδεση, η εμπιστοσύνη, η επανασύνδεση με το σώμα και τη Γη δεν συμβαίνουν μόνο μέσα σου, συμβαίνουν ταυτόχρονα και μέσα σε όλους εμάς τους υπόλοιπους.
Έτσι, αντιλαμβανόμαστε ότι μπορούμε να συν-έρθουμε και να συσχετιστούμε, δύο ή περισσότερα άτομα, και να δημιουργήσουμε οι ίδιοι το πεδίο για τη συλλογική μας ίαση.
2) Την προγονική ίαση:
Tα τραύματα των προγόνων μας έως, λένε, εφτά γενιές πίσω - και ειδικά της μητρογονικής γραμμής για εμάς τις γυναίκες, ειδικά της μητέρας και της γιαγιάς μας - ενυπάρχουν μέσα μας σε επίπεδο κυτταρικό και αιθερικό. Όταν ακολουθούμε ένα δρόμο επούλωσης και δημιουργικής αλχημείας του προγονικού τραύματος, επηρεάζουμε ταυτόχρονα, εκτός από το προσωπικό μας μονοπάτι, τις γενιές πίσω μας αλλά και τις γενιές που θα μας ακολουθήσουν, είτε τα άμεσα βιολογικά μας παιδιά είτε τους πνευματικούς μας απογόνους.
Η επιστροφή στην επίγνωση ότι η εσωτερική δουλειά που κάνουμε είναι μέρος μιας αλυσίδας κάνει το βάρος να μοιράζεται και να ελαφραίνει κάπως, αφού έχουμε τη πνευματική στήριξη όσων προηγούνταν και όσων θα μας ακολουθήσουν.