Προσπαθούμε να συνδεθούμε με κάτι που θα απαλύνει το μέσα μας. Πιθανόν παλιά όταν αποζητούσαμε την ανθρώπινη σύνδεση τρώγαμε τα μούτρα μας. Πιθανόν δεν έχουμε κανέναν να μας ακούσει και να κρατήσει αληθινά την εμπειρία μας. Δεν θέλουμε να πληγωθούμε ξανά από τη μη ανταπόκριση, αλλά ούτε και να δημιουργήσουμε μεγαλύτερη ζημιά στους άλλους, αφού ακόμα δεν έχουμε ‘θεραπεύσει’ τις τραυματικές μας αποκρίσεις και συναισθηματικές αντιδράσεις.

Κάποιες φορές, αυτό μπορεί να κρατήσει για καιρό - εβδομάδες, μήνες, χρόνια.

Πότε είμαι έτοιμη να συνδεθώ με τους άλλους; θα έχεις αναρωτηθεί, ιδιαίτερα αν είσαι και εσύ μια ευαίσθητη, ήρεμη, ευγενική ψυχή με αυξημένη επίγνωση, που είναι σε ένα μονοπάτι προσωπικής ίασης και έχει έρθει σε κοντινή επαφή με το σχεσιακό τραύμα.

Και κάπως έτσι έχουμε καταλήξει, ευαίσθητες και ευγενικές, να ζούμε ανάμεσα σε πολλές άλλες γυναίκες, χωρίς όμως να συναντιόμαστε. Δεν καλλιεργούμε νέες σχέσεις. Και ας αποζητούμε τη σύνδεση, και ας βιώνουμε μέσα στο σώμα μας το μούδιασμα της αποξένωσης. Συνδεόμαστε με τα φυτά, το Φεγγάρι, τη Γη, τα ζώα. Όμορφα όλα αυτά, αλλά οι άνθρωποι; Πού πήγαν οι Άνθρωποι;

Μέσα μας, ξέρουμε: ζούμε σε μια κοινωνία ταχύτητας, συναλλαγής και επιφανειακότητας που δεν μας έχει μάθει να δίνουμε την πλήρη παρουσία μας, να φανερωνόμαστε, να σχετιζόμαστε βαθιά. Δεν εξασκούμαστε συλλογικά στο να τιμούμε τον άλλον και τον εαυτό μας. Ο ατομοκεντρισμός έχει διαποτίσει όχι μόνο τον τρόπο ζωής μας, αλλά την ίδια μας τη σκέψη. Άντρες και γυναίκες δεν βρίσκουμε συντρόφους, δεν βρίσκουμε φίλους, δεν βρίσκουμε μέντορες, δεν βρίσκουμε χέρια να κρατήσουν τον πόνο μας. Αποκτούμε κατοικίδια και ψυχίατρο. Η εμπιστοσύνη και η άφεση στην ανθρώπινη αλληλεξάρτηση έχουν διαρραγεί. Είμαστε στην εποχή του εκκρεμούς από τη συνεξάρτηση στην υπερανεξαρτησία, με πολλά ενδιάμεσα απομόνωσης και αμηχανίας.

Απέναντι σε όλο αυτό, πολλές γυναίκες με επίγνωση θέλουμε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και ταυτόχρονα να αποδώσουμε σεβασμό στη υπόσταση του άλλου. Συχνά προβλέπουμε τις συναισθηματικές μας αντιδράσεις και θέλουμε να αποφύγουμε περισσότερη ταραχή.

Αλλά είναι άλλο πράγμα η αυτορρύθμιση των συναισθηματικών μας αντιδράσεων, και άλλο πράγμα η απομόνωση.

Αυτορρύθμιση είναι να επαναφέρεις μαλακά το σώμα σου από μια νευρωτική ψυχική ανταπόκριση και ταραχή μέσω της επίγνωσης, της αφής και της γείωσης. Αυτό μπορεί να κρατήσει μερικά δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες. Είναι όντως προτιμότερη ικανότητα για να καλλιεργήσουμε από την τακτική της ξεφόρτωσης στους γύρω μας και του πολλαπλασιασμού του πόνου και της φόρτισης.

Όμως, το να αποφεύγουμε το σχετίζεσθαι και να προσπαθήσουμε να συνηθίσουμε την αποξένωση στη ζωή μας δεν είναι αυτορρύθμιση! Η απομόνωση έχει ενίοτε τη θέση της, όπως σε ιδιαίτερες και σχετικά σύντομες περιπτώσεις πνευματικού ασκητισμού (και, για τις γυναίκες, ενσώματης κοινωνίας με το Θείο) - αλλά δεν είναι μια μακροπρόθεσμη, ούτε καν μεσοπρόθεσμη στρατηγική!

Το να αποζητούμε την ανθρώπινη σύνδεση είναι η εργοστασιακή ρύθμιση των σωμάτων μας, άσχετα από το αν είμαστε εσωστρεφείς ή εξωστρεφείς χαρακτήρες. Η ανάγκη μας για σύνδεση είναι ένας υγιής και σοφός μηχανισμός αυτοσυντήρησης που μας επαναφέρει στο σχεσιακό δίχτυ. Όταν περνάμε δύσκολα, ακόμα και όταν τα πράγματα πάνε καλά, έχουμε ανάγκη κάποιος να μας βιώσει σε αυτό. Η ανάγκη μας για σύνδεση δεν αναβάλλεται και δεν ξεθωριάζει.

Αν η ίαση είναι το βίωμα της αντίθετης εμπειρίας από το τραύμα, πώς θα συμβεί αν όχι μέσα από το σχετίζεσθαι;

Γι΄αυτό, σε καλώ να προσέλθεις στο σχετίζεσθαι. Ειδικά ενόσω ακόμα είσαι σε ένα μονοπάτι ίασης. Ειδικά ενόσω περνάς μέσα από μια περίοδο σκοταδιού της ψυχής. Ξέρω ότι έχεις απογοητευτεί ξανά και ξανά. Ξέρω ότι έχεις πονέσει και πονάς. Σε καλώ όμως να αναλάβεις την προσωπική ευθύνη και να διεκδικήσεις για τον εαυτό σου ασφαλείς χώρους όπου μπορείς να δοκιμάσεις να φανερωθείς, να εξασκήσεις την ανταπόκριση σου, να παρατηρήσεις τις ενστικτώδεις απαντήσεις, να κρατηθείς με κατανόηση στη σχεσιακή αμηχανία, και να συρρυθμιστείς με άλλες γυναίκες.

Είσαι έτοιμη, τώρα.

Κάθε νέος άνθρωπος, κάθε νέα γυναίκα που έρχεται στη ζωή σου πιθανόν είναι μια μικρή πύλη επούλωσης. Μείνε ανοιχτή σε αυτό το ενδεχόμενο. Επίτρεψε το να φανεί στην πορεία.

Σε έναν Κύκλο γυναικών, κανείς δεν θεραπεύει κανέναν. Όλοι μας συνυφαίνουμε την κοινή εμπειρία. Όλοι είμαστε θεραπευτές και θεραπευόμενοι. Δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος να υπάρχουμε, αυτό που ξεδιπλώνεται είναι αυτό που η δεδομένη στιγμή μας καλεί να δούμε, να κρατήσουμε, και να συμπεριλάβουμε στο συλλογικό υφαντό.

Το σχετίζεσθαι είναι εκμάθηση. Η πηγαία έκφραση και ανταπόκριση για να αναδυθεί χρειάζεται ασφάλεια, καλλιέργεια, μνήμη, χρόνο και προσέλευση του εαυτού.
Καλούμαστε να ξαναμάθουμε να σχετιζόμαστε υγιώς από την αρχή. Όπως ένα παιδί, στην αρχή μιμούμαστε, μετά προσπαθούμε αμήχανα, μετά δημιουργούμε πρωτογενώς εκκινούμενες από μια ευρύτερη ενθύμηση.

Καλωσορίζουμε νέες λέξεις, νέα νοητικά σχήματα, νέες ποιότητες. Αλλά κυρίως, αφήνουμε το βίωμα της επούλωσης να μας ποτίσει ξανά, και ξανά, και ξανά, για χρόνια, έναν Κύκλο τη φορά.